En wat, oplettend lezertje, zag ik op het scherm voorbij komen, terwijl ik van een laatste kopje thee genoot op Schiphol? De Burj Dubai, dat hotel in de vorm van een zeil. Been there, done that! Het verlof zit er weer op. Hectisch, rommelig, gezellig, hartverwarmend bij tijden. Door de buren uitgezwaaid in de vrieskou. Een zondag als Dickens figuur in het mooie plaatsje Graft-De Rijp meegemaakt voor ik de woestijn weer in ga. Ondanks de dure lichte nieuwe koffers toch weer overgewicht op Schiphol, maar vriendelijke stewardessen die mij overpaktips gaven. Die ken ik natuurlijk ook, maar je probeert toch altijd zoveel mogelijk in je koffer op wieltjes te krijgen natuurlijk. Goed, het is allemaal weer meegemaakt, en het is allemaal weer ingepakt. Een handjevol vroege kerstkaarten gaat mee de woestijn in, en verder veel theelichtjes en ander spul ter verhoging van de kerstsfeer. Ik heb al op de vreemdste en lastigste plaatsen kerst gevierd, dit keer zal het dus ook wel lukken. Hen enige dat niet is gelukt: de voetbal mascotte. Ik was er heilig van overtuigd dat dat een oranje leeuw zou moeten zijn. Schijnt ook nog ergens rond te waren in de vorm van Loeki, maar ik vond hem nog nergens. Lounge 2 schijnt er een te hebben, dus daar spoed ik mij straks heen. Dan door naar Amman, waar het tien graden schijnt te zijn. Nog even daar genieten van de rust en het niets hoeven, geen werk en geen vakantie. Limbo in Jordanië. U hoort weer van mij als ik in  Basrah ben