Nog één keer de wandeling over het natte zand naar het duikcentrum waar ik mijn spullen, inmiddels droog, verzamel tot een handzame bundel en nog wat bekers thee wegwerk; in afwachting van L. die er op rekende er tussen half negen en negen te zijn. Om twintig voor tien komt hij aan, tekent mijn logboek af, we pakken de spullen in de pick-up waarmee hij vandaag een andere job uit gaat voeren, en we rijden terug naar het hotel.

Daar schuif ik de duikspullen mijn kamer in en begeef me naar de Spa. Een paar uur later, met een velletje als een gepeld eitje en de mindset van een kwal (die je hier niet ziet verder) rest mij nu alleen nog het inpakken van de koffers, de wandeling naar de receptie, waar het vol zit met een buslading bestemd voor Cairo, een laatste rit door de bergen. Dan is het de gebruikelijke wachtperiode bij de gate.

‘t Is mooi geweest, ‘t is mooi gewest, ’t is wondermooi geweest.