Ik ben al vroeg weer op weg, nu is het nog koel. In Richards, het dorpje verderop, is iedereen nog in diepe rust deze zondagochtend, alleen de deur van de Saloon staat open, de vlag hangt fier voor de gevel. Ik zie in een zijstraat een postkantoor en post alle kaarten die ik verzameld heb. Dan rijd ik door naar Craters of the Moon, met links van mij hoge heuvels. Overal langs de weg weer markers om te herinneren aan een deel van de emigranten die hier een alternatieve route zochten, toen het rond de Snake River te gevaarlijk werd met de Indianen. De verhoudingen waren inmiddels door al dat gereis danig verstoord. Ik zie in het landschap overal vulkanisch gesteente, maar ben toch niet voorbereid op het plotselinge opduiken van een heel veld met verse lava. Vers in de zin dat het zwart is en nog nauwelijks begroeid. Ik vraag mij af hoe die pioniers hier over dit lava moeten zijn getrokken maar leer later dat hier net een smalle begaanbare strook was die nog lang door emigranten gebruikt is. En nu nog, want de 93, 20, en 26 volgen dezelfde route.

Het park is nog rustig, er staat nog niemand bij de toegangskiosk, maar het bezoekerscentrum is wel al open. De parken, gerund door de NPS zijn hier goed in het geven van informatie en voorlichting en er is een heel programma van begeleide wandelingen, rangerspraatjes, kinderactiviteiten, alles gericht op het delen van kennis.

Met al die zwart rotsen hier wordt het al snel warm, de stenen kunnen zelf 150 graden Fahrenheit worden, en temperaturen zijn nu op deze dag al dik boven de 30C. Ik maak wat kortere wandelingen langs de indrukwekkende velden en formaties. Ik wil het hele park rondrijden, tot ik bij de Devils Orchard mijn linkerraam niet meer dicht kan doen. Lastig, wat nu? Mijn huis is nu onbeschermd, dit moet opgelost, het is zondag, ik heb geen bereik op mijn telefoon. Ik rijd terug naar het bezoekerscentrum, spreek via hun landlijn met AAA, krijg een adres in Idaho Falls, iets minder dan twee uur rijden hier vandaan en op mijn route. Ik wilde daar eigenlijk vandaag al heen, maar op zondag zijn ze dicht helaas. Nu nog de komende nacht, ik wil niet met deze auto naar onbekend gebied of wildkamperen. De politie in Idaho Falls vragen? Ik besluit om te proberen hier plek te vinden, hoewel er een bordje aangeeft dat de campground vol is. Een vriendelijke rangerin vertelt me dat er nog wel plek is en ze adviseert me er een dicht bij het toegangskioskje. Dan kan de open kant van de weg af staan. Nu ik hier dan toch blijf, zal ik het park nog beter gaan bekijken, alle dingen die ik van schrik om het raam oversloeg komen weer aan de beurt. Bij de langste hike, met veel hitte en op en neertjes, zie ik de afdrukken van bomen in de lava, wat ik nooit eerder gezien of gehoord had. Ik loop een stuk op met een jong stel geologen in opleiding dat hier het weekend doorbracht. Dan besluit ik dat een siësta na de afgelopen dagen een goed idee is. Ik doezel wat in het opwarmende Monster. Dan eet ik nog maar een keer de andere helft van de bonen, lekker koud met deze warmte, weer op het trapje maar nu met uitzicht op die ontzagwekkende lavavelden die hier ontstaan zijn en waarvan de laatste maar 2000 jaar geleden werd gevormd en dus nog praktisch kaal is. Ik snap nu ook het verband met dat gat in de grond gisteren in Twin Falls, bij de Shoshone waterval. Het is hetzelfde vulkanische systeem, dezelfde breuk die de Snake River liet ontstaan en de vele schildvulkanen hier. En de hoogvlakte waar al die aardappels zo goed op groeien. Ik maak nog een begeleide korte avondwandeling met de ranger, een jong Duits gezin dat nu in Californië woont en werkt, een Amerikaans echtpaar en een vrouw uit Boise. Met haar raak ik na afloop in een goed gesprek, eerst over de notenkraker vogels die we zagen. Dan over de wereld in het algemeen en de huidige hier in het bijzonder Ze nodigt me uit voor nog een drankje bij haar zeer oude camper die door haar man in goede staat wordt gehouden. We spreken nog een paar uurtjes over alle problemen op deze wereld. Ik heb nu haar kaartje, ik ga haar vinden op Facebook. Boise heeft het deze reis net niet gehaald, maar er is altijd een volgende reis, dan ken ik alvast iemand in Boise. Dus een goed voorbeeld van de Cruijffiaanse wijsheid: ieder nadeel heeft zijn voordeel.

Ik schreef het al eerder, reizen gaat over ontmoeten, en dit was weer een hele mooie ontmoeting.