Mrs Smit, please proceed to the gate. Oeps, oplettend lezertje, bijna mijn vlucht gemist voor het eerst van mijn leven. Terwijl ik toch ruim op tijd op het vliegveld was. Maar ja, M kwam mij uitzwaaien, voor hij naar de universiteit ging. Ontbeten had hij nog niet, dus nog voor de ingang even samen aan het ontbijt. En zo vlak voor vertrek kregen we nog een mooi gesprek. Over hoe hij zijn land beleefde, hoe hij dacht over de Islam en hoe moeilijk het was om voor een afwijkende mening uit te komen, dat zijn familie het absoluut niet zou begrijpen. Dat hij thuis gewoon mee deed aan alles wat er zo gebeurde rond het geloof, om geen onrust te zaaien. Maar van hem hoefde het allemaal niet. Over het onderwijs systeem hadden we het, en over hoe hem dit naar een minder goede school had gebracht terwijl zijn middelbare school resultaten veel beter waren  en beter verdiende, en hoe dat zijn carrièrekansen ook beperkte daardoor. Zijn ideeën over hoe het anders en beter kon deelde hij ook met mij. Met veel enthousiasme schilderde hij een in zijn ogen rechtvaardig systeem, wat naar mijn mening waarschijnlijk niet zou gaan werken. Maar daarom was hij de straat op gegaan, bijna twee jaar gelden, om een rechtvaardiger wereld, een betere economie en meer kansen voor jongeren. Hij is er zeker van dat hij zal slagen in het leven. Net zo zeker als hij er van is dat we elkaar ooit ergens  weer zullen tegenkomen in het leven. Dus niet vaarwel, wel tot ziens. En dus miste ik bijna mijn vliegtuig. Maar liever dat dan het gesprek te missen met zo’n jonge, bevlogen, veelbelovende Tunesiër.