Vandaag een toer Medina met lokale gids, oplettend lezertje. Leuk, omdat je dan toegang krijgt tot anders dichte huizen. Helaas niet de werkplaatsen van   het plan, er verandert hier altijd wel iets. Maar heel relaxed en interessant. Mooie plaatjes ook weer, iemand vroeg me wat ik me al die foto’s ga doen. Niets, die zijn mijn behang. Als ik over een paar jaar geen idee meer heb wat ik zoal deed in mijn leven zullen ze me helpen herinneren. Terug tot 2003, van voor die tijd heb ik geen digitale foto’s. We liepen, luisterden en lunchten in een klein tentje ergens in een overdekt straatje. Tentje van niks, met heerlijk vers geroosterd vlees, eenvoudig en goed. We liepen nog wat meer en dronken iets ergens op een dak met uizicht over de hele Medina. Het gezelschap was gemengd, een Tunesische van buiten de stad, een Engels, een franse, twee jonge Tunesiër van hier, een Canadees, een Sengealese Britse. Voertaal Frans met Engels als tweede. Veel geleerd over de bouw en inrichting van de grote huizen in de Medina. Maar het aller-leukste was toch dat concert, en al die jonge lui dat ik aan het eind van de middag bijwoonde. Traditionele lokale muziek, met zang, trommels en strijkinstrumenten. Meezingend, meeklappend en buikdansend, jongens en meiden, in de gangpaden van de zaal. De vrolijke levende kant van Tunesië.

Bij thuiskomst een persbericht van de vrouwenclub, waarin ze Ghannouchi, leider van Ennahda, beschuldigen van medeplichtigheid aan de dood van een oppositie leider enkele dagen terug. Morgen een demo en voor woensdag, de 23ste, einde van het mandaat van de  huidige regering, een heel grote aangekondigd. Iedereen die ik spreek, binnen- en buitenlander, verwacht dat er dan geweld zal zijn. Als de tekst van het persbericht als maat kan worden genomen, zitten ze er vrees ik niet ver naast.