Harde wind vandaag, oplettend lezertje. Zo’n wind waarbij de ramen en deuren ratelen in hun sponningen, de Ashura vlaggen strak staan, blaadjes van de bomen gerukt worden en de Hijaabs en Jalabaya’s flapperen in de wind, u kent dat wel. Weer dat past bij alle ontwikkelingen hier, die ook nogal stormachtig zijn en voor onrust zorgen onder de werknemers. Interne bedrijfskwestie, dus u hoort het als het allemaal zekerheid is geworden. Maar die onrust en dan nog storm, gecombineerd met Arbaien geeft een hoop heen en weer geloop op kantoor. Collega’s zijn weer terug van hun reis naar Karbala. Schoonmaker A is ook weer veilig geland na een wandeltocht van 13 dagen en 450 kilometer. Zonder training uiteraard, je gaat gewoon.

Nu het Arbaien geweest is breekt een nieuwe periode aan. Arbaien is Arabisch voor veertig, zoveel dagen zijn er vestreken na de gedenkdag van het sterven van Hoessein en zijn familie. De periode van rouw is voorbij. De zwarte kleding en de gouden speldjes kunnen weer in de kast. Huwelijken kunnen weer gesloten worden, feesten weer gevierd. Binnenkort zal men een vuurtje voor het huis stoken, papieren en andere rommel verbranden en glazen kapot gooien om een nieuw begin, een periode van plezier in te luiden en alle oude zorgen achter zich te laten. De stortbui en het klappende onweer vanmiddag bij het uit kantoor komen waren alvast een goed begin. Alles weggespoeld, het stof en het verdriet. De lente komt er aan.