Dat naar Betlehem reizen nog niet zo eenvoudig is tegenwoordig, beschrijft vandaag een stuk in Trouw. Ook wij vertrokken vandaag naar die bestemming.

Na een zeer succesvolle Black Water Dive gisteravond was ik zo moe dat ik moeite had niet boven mijn avondmaaltijd in slaap te vallen. Toen dat gelukt was, en het bordje leeg, werd me verteld dat er om middernacht een kerstbuffet geserveerd zou worden. Ik heb bedankt. ’s Morgens lagen er nog druiven en mandarijntjes bij het ontbijt, ook erg lekker, mee voor de hele boot. 

Naar Betlehem dus. Daar aangekomen bleek de stroom te sterk, dus een andere duik. Ook prima, al waren we er al wel een paar keer geweest. De tweede poging was beter, de mannen wensten ons veel plezier bij onze Christmas dive, er was over nagedacht. Al boven water werd er gezongen in het nabijgelegen dorpje dat de duikstek zijn naam geeft. Karaoke is hier onverminderd populair en de hele bemanning zong mee, een mij totaal onbekend Engelstalig nummer.

Onder water was ook om te zingen. Goed zicht, veel kleur, wolken balestoides, wat bijzondere vondsten, en lekker lang in het zonnetje op vijf meter. Een heerlijke rit terug, ook in de zon.

Dan denk je na 42 duiken: heerlijk, ik ben helemaal in balans. Maar dan komt er nog een duik, en nog een duik.

De eerste deze kerstmiddag lag ik over stuurboord vanaf het begin. Sjorren aan mijn riem wellicht zijn de gewichten verschoven? Maar het kwam niet goed, ik snapte er niks van. Romnick zag mij scheef hangen, ze hebben gauw door hoe mensen in het water liggen, na 20 minuten kwam hij eens kijken wat er aan mankeerde. Hij vond de oorzaak, weight pocket kwijt. Die was waarschijnlijk al bij het van boord gaan naar de diepte verdwenen, vermoedden we allebei. Geen nood, Romnick zou hem wel gaan zoeken zo dadelijk. Ondertussen mis je dan vier kilo (ik ben net een badeend) en wordt de tweede helft lastig beneden blijven. Alle lucht uit het vest, maar beneden blijven bleef moeilijk. Thomas leende mij 2 kilo, ik raapte nog ergens een steen, en gelijk lag ik weer recht in het water. Heerlijk. Er meldde zich een slang, een schildpad, ribbon eels, fraaie nudies. Kortom: de moeite waard. Maar die weight pocket, van mijn nieuwe vest. Romnick ging even zoeken, hij wist precies waar we te water gingen, en jawel, daar kwam hij terug, met de pocket. Ding weer in het vest, 2 kilo lood terug aan Thomas, die daarna zijn eigen pocket weer liet laden door Franky, die niet had gezien wat er gebeurd was en niet begreep waarom die pocket niet zat waar hij hoorde.

Duikers helpen elkaar, met en zonder kerstgedachte. Je licht elkaar bij, je wijst elkaar aan wat je ziet, dat soort dingen.

Na een korte pauze de laatste duik van de dag, huisrif, mijn laatste nachtduik dit jaar. Lekker duiken, af en toe iets leuks, wel wat diep dus goed de non-deco-minuten in de gaten houden, die na een diepe start van deze vierde duik vandaag, snel wegtikken.

Als we er bijna zijn op behoorlijk ondiep water ineens heel veel stroom tegen, en ik zit al onder de 50 bar, dit ga ik zo niet volhouden, ik kom geen meter vooruit. Druk zwaaien met al mijn licht, onderwijl trekt alles mij omhoog, vest weer leeg, Romnick duidelijk gemaakt dat ik dit zo niet ga halen. Hij komt terug en samen landen we met veel lawaai aan mijn linker oor een stukje verder op het strand dan waar de mannen aanlanden. Geheel buiten adem en met nog 20 bar op de meter. Ik speek geen Tagalog, maar kon het commentaar wel raden.

Interessante ervaringen allemaal, het zal en mag nooit routine worden. 

Ondertussen alweer lekker gegeten, spullen hangen te drogen voor morgen, ik heb mijn boarding pass online. Of ik hem maar geprint mee wil nemen naar het vliegveld. Een onbegrijpelijk verzoek, zo langzamerhand. Alles digitaal en online kunnen regelen, maar de gestuurde download is weer niet genoeg.

Morgen nog tijd voor drie duiken, dan kunnen de spullen nog een beetje droog de koffer in. Anders zit je gauw over je maximum van 25 kg.

En hoe was jullie Eerste Kerstdag?