Voor wie denkt: is er verder nog iets te vertellen over die vakantie? Dat duiken weten we nu wel. Zeker. De natuur hier is zeer tropisch en de moeite waard. De titel van een verhaal van Beb Vuyk komt in gedachte: De wilde groen geur. Die eilanden waar dat speelde zijn hier relatief in de buurt.

We zitten heir dus aan de rand van een steil eiland. Het strand is tropisch koraalzand, wit en helder. Het is een meter of drie, vier bij laag water. Als je er bij laag water overheen loopt, over de bootlijnen stappend, vind je overal schelpen en schelpresten, prachtige doopvontjes onder andere, torens en vleugels. Iemand heeft er een tijdje wat verzameld, die liggen in groepjes op de betonnen rand aan de eind van het verhoogde terras waarop het resort is gebouwd. Er liggen cementplaten met geulen ertussen. Er staan prachtige grote bomen. De ficussen hangen ver over zee. In het resort zelf ruik ik het niet, maar als ik op de pier sta ruik ik een bloesemgeur. Op de stam van een paar bomen zijn orchideeën gezet, drie verschillende soorten buigen hun lange takken over het terras. Op het strand geven dunne lijnen de stand van terugtrekkend water aan. E zitten overal gaten in het zand, vermoedelijk het huis van krabben, die continue hun huisjes leegscheppen.

In de hoge bommen zitten vogels. Je hoort ze elkaar roepen, maar zien doe je ze niet. Alleen de kleine zwarte met witte borst en waaierstaart is brutaal genoeg zich overal te vertonen en vliegt ook over het water. Een vroege ochtend l ep ik de weg op buiten het resort en had ik genoeg hemel boven me om te zien dat de grootste schreeuwers witte kaketoes waren die in een groep van een vogel of zes hoog over de bomen vlogen. Daartussen een havik met witte borst, die door een gast op de pier even later betrapt werd op het uit het water scheppen van een vis. Voor de paradijsvogels, eigen aan Nieuw-Guinea, moet je de jungle in. Er zijn toertjes met auto’s en lange wandelingen om dat te doen, maar die ga ik waarschijnlijk niet maken. Verder is er een buideldier dat alleen op dit eiland voorkomt. Hij (of zij) zit meestal hoog in de bomen, en is nogal traag, Je kunt het licht verwarren voor een groot blad als het hoog zit. Maar deze dag had het kennelijk energie genoeg om zich te vertonen. Dus stonden we allemaal, gasten en staf, omhoog te kijken naar de kuskus, die zich met zijn lange staart, zijn witte vacht met zwarte vlekken en zijn roodbruine gezicht van tak naar tak bewoog, ondertussen etend van het blad, of wat er maar tussen te vinden was. Kennelijk zeldzaam genoeg dat hij zo zichtbaar en dichtbij was, dat de mensen die hier voortdurend zijn elkaar er bij haalden  om te kijken. 

Krijg je er gratis bij.