Het heeft even geduurd, maar eindelijk weer een echte vakantie. Toen ik in 2019 terugkeerde van drie maanden Amerika wist ik zeker dat ik dat het jaar daarna zou herhalen. Inmiddels weten we beter. En tegen de tijd dat Corona ons enigszins losliet en ik plannen ging maken voor een winterduikvakantie, brak ik mijn enkels.

Maar eindelijk na vijf jaar niet duiken (die drie koude proefduiken vorig jaar in Zeeland tellen niet mee!) gaat het er vermoedelijk weer van komen.

Ik ben al een eind opgeschoten. Ik zit nu op vliegveld Eindhoven te wachten op mijn vlucht naar Sharm al Sheikh om vandaar met een busje naar Dahab te rijden. De plek aan de Golf van Aqaba waar mijn duikavontuur ooit begon, 346 duiken geleden.

De drie kilo minder bagage waar ik mee geconfronteerd werd, vertaalde zich in het achterlaten van de kleine camera, mijn geliefde vissenboek, de verpakking van mijn nieuwe duiklamp en een reservemasker. Mijn huis zag er de afgelopen weken uit als een ontplofte BCC, overal snoertjes, laders, batterijen en gedoe.

Evengoed kantje-boord langs de weegschaal en gelukkig wordt mijn rugzakje, dat ik nonchalant over een schouder draag, niet meegewogen.

Eindhoven leek me een lastige reis te worden, die ik per trein zou aangaan. Maar met een lift van mijn lieve buurman naar de trein scheelde het een wandeling naar de bushalte en sjouwen om een en ander erin en weer uit te tillen. De overstap in Utrecht was op hetzelfde perron, de trein had geen vertraging, de bus in Eindhoven was aan de overkant van de straat en had een lage instap, hij stopte tegenover de vertrekhal, en daar bovenop stond mijn hotel. Korter alles bij elkaar dan wanneer je in Schiphol naar de vertrekhal loopt van de ingang.

Wat een gemak.

Na het inchecken bij la Place een versgebakken pizza, op de hotel-tv een oude Lewis, uitzicht op de landingsbaan van het vliegveld en alleen het geluid van slaande deuren op de hotelgang. Hoe doen ze het toch.

Dus niet midden in de nacht slaperig je huis controleren, hopen dat er nergens een file straat en het halve land door, maar boekje-lezend de vakantie aanvangen, je huis verlaten op een moment dat het uit komt. En ’s morgens geef je je sleutelkaart af bij de hotelbalie, loopt naar de overkant van de hal, pakt de lift en sta je voor de incheckbalie. Het was nog rustig.

Nu met een vers kopje thee dit stukje schrijven en als dat af is stort ik me in de rij voor de paspoortcontrole. Vanmiddag in mijn hotel, morgen mijn eerste echte duik sinds jaren.

U hoort hier nog van mij.