De Leeuwinnen lopen tegen de Amerikaanse muur op deze ochtend en worden strijdend tweede in hun tweede wereldtoernooi. Volgende keer nog beter, maar nu al geweldig.

Dan vertrek ik, verder de I-90 langs. Vanwege de timing beluit ik dat ik de Black Hills een flyby zal geven, wel via de scenic route uiteraard. Daar heb je minder rommel langs de kant van de weg en minder plaatsjes. Het landschap is laag heuvelig, het staat overal vol met gele hoge bloemen. Ik kan er geen chocola van maken. Ik rijd langs plaatsjes met 600 of 1100 inwoners. Upton heeft op zijn zeer hoge ronde watertoren staan: the best town on this earth. Als ik erdoor rijd, zie ik drie straten en een vriendelijk groetende inwoner op zijn squad. Misschien nemen ze het letterlijk, de aarde onder hun voeten, dan klopt het altijd. Het landschap is niet overweldigend, maar prettig.  Zon in de rug, lange wegen voor me.

De Black Hills, al zo genoemd door de Lakota’s, lijken wel wat op het Zwarte Woud, of Heidiland.  Niet zo steil als Big Horn. Dan moet ik haaks linksaf, Mount Rushmore wordt aangekondigd. Toch maar heen, overslaan is ook zo zonde. Nog weer wat verder stijgen, de stadjes in de buurt lopen vol toeristen die al die typiche toeristenwinkels en gelegenheden af gaan, op deze zonnige zondag. Eerst rijd ik langs het monument voor Sitting Bull, ook op een bergtop. Het moet het grootste beeldhouwwerk ter wereld worden. Op de autoradio is een loop die vertelt dat er al 71 jaar aan gewerkt wordt. Het hoofd is zo te zien klaar, nu zijn ze met de arm bezig. Dan komt de parkeerplaats van Mount Rushmore. Omdat ik van het zuiden kom heb ik nog niets gezien in de omringende bergtoppen dat lijkt op een hoofd. Ik krijg seniorenkorting voor Monster en wordt keurig naar een parkeerplaats geleid, vlak voor de ingang. Ingang ja, toen het complex 50 jaar oud was, werd er een bezoekerscentrum bijgebouwd, een vlaggen-allee, een terras en nog zowat. Ik bekijk de koppen, luister naar een praatje over het ontstaan in een van de gebruikte ateliers. De beeldengroep werd gemaakt om mensen naar deze streek te lokken, niet zozeer als vaderlandslievend gebaar, maar als lokmiddel zijn vier twintig meter hoge presidentenkoppen op de top van een berg natuurlijk prima. En het werkt! Alle stadjes in de omtrek profiteren ervan mee. Lodges en hotels beloven bergzicht, je kunt met helikopters langs vliegen, casino’s zijn er ook. Overal kun je je geld kwijt, het presidenten-thema wordt flink uitgemolken maar ook een kerstdorp en pretpark mogen niet ontbreken.

Ik rijd de andere kant de Black Hills weer af en kom dan in een voor mijn gevoel duingebied, met hele hoge duinen en zonder zand. De ronde heuvels zijn volledig groen en boomloos. Maar zoiets blijft nooit lang hetzelfde, ik rijd door prairieweideland met die gele bloeiende bloemen. Ik wil nog langs Badlands, dat moet ook mooi zijn.  Daar aangekomen zijn er nog steeds die gele bloemen en duizenden citroenvlinders die daar door aangetrokken worden. Velen slaan te pletter tegen Monster. Ik zie een bizon, ik zie lage lichtgekleurde plateau’s, maar als het bordje national park opduikt is het mooi, maar niet verpletterend. Raak ik verwend? Als ik linksaf moet slaan, en denk dat dit het wel was voor deze dag, blijkt dat het nog moet beginnen.

Er komen bergen die hun dek kwijt zijn en geerodeerd werden tot spitse, grillige vormen die in het late licht goed tot hun recht komen. Ik  meen ergens onder weg lama’s te zien, vraag mij af of dat ook big horn schapen kunnen zijn. Als ik op het hoogste uitkijkpunt aankom, na tussen die spitsen omhoog te zijn gereden, blijkt dat daar een groep big horns zit. Een aantal vrouwtjes met jongen. Ze liggen op smalle richels die wij van boven bekijken, maar zij van alle kanten kunnen beklimmen. Het uitzicht is weer overweldigend, beide kanten op.

Dan rijd ik verder naar Wall, beroemd vanwege de drugstore die hier sinds 1931 succesvol reclame maakt. De eerste borden doken gisteren in Wymoning al op. Ik koop een planten- en een  vogelboek, weet nu dat die gele bloemen klaver is, een meter hoog. Ik loop wat rond in de winkeltjes en bij de oude foto’s, kijk nog even achter bij de jackalope, een mytish wezen. Vandaag kom ik niet verder meer dan de parkeerplaats van Wall. Ik besluit uit eten te gaan en kies voor de Badlands Bar. De ober daar wil volgend jaar op wereldreis, te beginnen in Zuid-Amerika. Op alle tv-schermen is de finale gold-cup te zien. Mexico wint. Gnagna. Nu kijken ze wel.

Ik krijg een mail die St Louis een datum geeft en bel even, het is leuk elkaar weer te spreken met het vooruitzicht van een weekend gast en toerist. Nu weet ik hoeveel tijd ik heb voor het laatste stuk naar het oosten. Eens kijken wat er buiten Zuid-Dakota nog te zien is.

Het was weer een mooie, afwisselende dag. Bij het Sitting Bull monument stond een motto hoog boven de ingang:

Never forget your dreams.