Ik ben actief geweest in de lokale politiek. Weliswaar niet zo highpower als landelijk, maar de mechanismen schelen niet veel. In die tijd was ik er van overtuigd dat het merendeel van de betrokkenen zijn (vrije) tijd inzette om iets goeds te doen voor de stad en de gemeenschap. Niet dat dat altijd succesvol was, of dat iedereen je idealen deelde.

Soms werd dat idealisme wat verdrukt of verwaterd door alles wat de functie mee kan brengen aan gedoe. Je foto in de krant, mensen die je groeten op straat of in de supermarkt die je voorheen niet zagen staan. Aanzien, gezag, en wellicht zelfs iemand die de telefoon voor je opneemt en je eigen parkeerplaats.

In de Tweede Kamer zitten ook nu nog veel mensen die er zitten vanuit idealisme, de wens iets bij te dragen aan een betere samenleving. De beloningen zijn er hoger, maar de werkdruk en het risico zijn dat ook. Er is wat nodig tegenwoordig om het vol te houden.

Als het goed is ga je dus de Kamer in voor je idealen, je toekomstvisie, een betere samenleving, de lange termijn. Met elkaar zijn die idealen en plannen verwoord in een verkiezingsprogramma.

Maar als je de idealen vergeet, als je partij puur nog bezig is het zetelaantal te vergroten, of totale decimering te vermijden, dan veranderen zaken.

Je gaat voor de zetel, de macht van je partij. Je kijkt wat er electoraal opportuun is, en je stemt niet meer met je hart, je geweten, je principes. Je stemt praktisch, op de korte termijn gericht, voor je huidige zetel en die in de toekomst. En je maakt jezelf wijs dat wat je doet heus ook goed is voor het land, de gemeenschap. Hoe breed of hoe nauw je die ook definieert.

Maar welke stap maak je, wat is er voor nodig, om zo bezig te zijn met je eigen partij, je eigen zetel, dat de rest van de wereld er niet meer toe doet? 

Hoe?

Hoe verantwoord je je tegenstem, zodat ernstig zieke kinderen hier niet naartoe mogen komen? 

Hoe?

Hoe verantwoord je een voorstel dat tegen onze Grondwet is, met als smoes dat die echte Nederlander ook geen plek heeft.

Hoe?

Hoe kun je die eed op de Grodnwet vergeten, die je in je beste pak of mooiste jurk bij de koning uitsprak?

Hoe?

Hoe kun je het over je lippen krijgen: “die Nederlander wordt gezegd maar bij vrienden, familie of bij de werkgever te gaan kijken, dat moet die statushouder dan ook maar doen.”

Hoe?

Hoe vergeet je je geschiedenislessen op school, en ga je protesteren onwettig verklaren? Hoe kijk je weg als die gewelddadige protesten net van een andere kant komen?

Hoe?

Hoe verantwoord je met je geweten al dat draaien, wegkijken, ontkennen van een genocide die we dagelijks aan ons voorbij zien gaan?

Hoe?

Hoe ga je de moeder van Mira vertellen dat het je spijt, maar dat je echt geen hand uitsteekt om haar kind een broodnodige operatie te gunnen in gunstige omstandigheden. Dat je zo bang bent dat zij als moeder meekomt, dat je liever het risico loopt dat haar kind sterft, dan haar toe te laten?

Hoe?

Hoe ga je dat de moeder van Mira vertellen, Lidewij, Dilan, Carolain, Chris, Joost, Geert?

Hoe?