Wie verre reizen maakt, etc. Dus, om in stijl te blijven: fasten your seatbelts. Hier is de eerste terugreisdag.

Mijn koffers staan keurig gepakt op mij te wachten, Magdalena de manager drukt mij op het hart toch vooral niets te vergeten. Een koffer bijvoorbeeld. Na een laatste ontbijt met een kaasomelet word ik keurig uitgeleide gedaan naar de wachtende auto buiten de poort. Nog een laatste zwaai naar de duikgidsen en de duikers die zich opmaken voor weer een zonnige duikdag. Weer heuveltje op en scherpe bochten heuveltje af. Onderweg behalve het overvloedige groen ook overal kleine winkeltjes aan de weg, met wat fruit, of water, of flessen benzine voor je scooter of motor. De chauffeur is ook de fixer, met zijn vertaalapp maant hij mij even te wachten terwijl hij de ticket haalt. Het goede nieuws, ik ben nu niet mamma zoals de afgelopen weken, maar sis. Extra punten voor die jongen.

Met de vipticket in handen gaan we naar de ferry, waar iedereen in de schaduw staat te wachten tot men over het korte, smalle en ongelijke plankje aan boord kan. Zaak is dan om niet door je rugzak achterover getrokken te worden. Er zijn vele handen om je te ondersteunen. Uit het niets komen twee jongens die de koffers aan boord tillen en veilig parkeren achter de zitplaatsen. Er wordt weer een foto gemaakt van mij en de koffers. Dan weet de overkant waar ze naar uit moeten kijken.

Voor aanvang van de reis is er een gebed met een verzoek of Jezus maar wil zorgen dat de reis veilig is en men weer thuiskomt. Een grote groep die kennelijk samen ergens naar toe gaat of vandaan komt. Allemaal in hun beste pak. Mijn buurvrouw, op weg met haar kleinkind, spreekt geen Engels, dus echt uitleg zal ik niet krijgen. 

Dan weer twee uur terug naar de haven van Sorong, die vol voor anker liggende live-aboards ligt.  Ze zijn er in soorten, maten en prijsklassen. 

Aan de overkant weer Ria, die mij ook ontving. Terwijl mijn koffers naar de auto worden gewandeld, mag ik achter op de scooter bij Ria. Zonder helm, ze heeft er maar één. Ik zie mij al racen door de straten van Sorong naar het vliegveld, maar helaas, tot aan de auto, dan stappen we af, betaalt zij de chauffeur en vertrekt. Rond het middaguur door de straten waar alle schoolkinderen net op weg naar huis zijn, in hun uniformen. Die zijn hier opvallend kleurig, met leuke ruiten en patronen. Bij de scholen die allemaal genummerd zijn de kleine karretjes met zoetigheden, waar de schoolkinderen gretig gebruik van maken. Kerken en moskeeën, goud geschilderde hekken voor grote huizen, in het centrum veel regeringsgebouwen, hier en daar appartementen die geen slechte beurt zouden maken in Zuid-Duitsland. Afgewisseld met vervallen of verlaten huizen, kantoren, bioscopen, binnen- en buitenwinkels en veel verkeer. Allemaal als bij ons, maar dan anders.

Als de bus naar de ferry een stuk elektriciteitsdraad meesleurt, wat daarna in het gras ligt, wordt er wat zorgelijk gekeken, daar blijft het voorlopig bij.

Op het vliegveld, met een groot standbeeld van de naamgever staand op een roze lotusbloem, blijk ik met een andere carrier te vertrekken dan op mijn vouchers staat. Ik vlieg via Makassar en volgens de grondsteward kan ik daar blijven zitten. Dus dat is uitstappen met alle handbagage, bus in bus uit hal weer in en via de transferbalie met een nieuwe boardingkaart en een uur vertraging hetzelfde vliegtuig weer in en door naar Jakarta. Alle vliegvelden zijn al in kersteer, met lichtjes, bomen, hele taferelen met rendieren en kerstmannen. Sorong heeft één gate, Makassar is een flink vliegveld met mooie shops en hoogwaardige lokale producten. In Jakarta, een echte hub, weer met de skytrain naar de juiste terminal. Voor ik kan inchecken is er nog tijd voor een lekkere nasi goreng kip. De bediening is getooid met kerstmutsen of rendiergeweitjes. Bij de incheckbalie staan hele series dezelfde koffers in opvallende kleuren. Ze horen bij de pelgrims, dei het grootste deel van het vliegtuig vullen.  Als groep herkenbaar aan tasjes, sjaaltjes, vestjes of dezelfde stof in hun kleding.  De reis van hun leven. Als we Jeddah aanvliegen wordt er druk gefotografeerd, de umrah gaat dan echt beginnen. In Jeddah is de beste aansluiting. Net genoeg tijd om rustig van gate te veranderen en weer door de nodige controles te gaan. En nog even languit te zitten voor we ons inschepen voor het laatste deel van de reis.

De foto is weer van Ricki met de adelaarsogen