Het is nu echt de final count down, na alle mooie duiken en ontmoetingen is mijn verlanglijstje zeer kort. Een bargibandi zeepaardje werd veel gezien, maar niet door mij. Ooit heb ik er mooie foto’s van genomen, dus ik kan daar goed mee leven. Na de epaulethaai van gisteravond is de rest gewoon nog meer mooie herhalingen. Denk je dan.

Maar dan kent u onze uitstekende gidsen niet. Texan vindt dat hij iedere duik een feest moet maken. Bumpheads helpen daarbij. Twee kwamen mij bezoeken toen ik wat eenzaam hing te wachten tot mijn duikmaatjes van hun dieptetrip naar de sweetlips terug zouden zijn. Daarna een mooie driftduik met veel keur want zon. Het is als vliegen, maar leuker.

Wat ik verder nog niet zag waren de manta’s en mobula’s, hun kleinere neefjes. Ze zitten hier veel, maar niet altijd, en deze afgelopen weken waren er geruchten dat men ze had gezien. Ik reken dan nergens meer op. Maar hij kwam toch. 

Vanuit het blauw dook hij op, Texan rammelde drifitg, ik keek, maar zag aanvankelijk nog niets. Iedere meter dichterbij telt. Opeens doemde er toch iets groots en duisters op, en dat bleek dus de reuzenmanta. Wat een majesteit. We hadden nog diepteminuten, veranderden van koers, Texan greep mijn camera en ging de achtervolging aan. Ik keek alleen en zwom zo snel als ik kon mee. Het lukte hem ook nog acceptabele filmbeelden te maken. Ik genoot iets op afstand van die vleugelslag en daarna de gracieuze omkeer, met de witte vleugelonderkanten goed zichtbaar. Toen verdween hij weer het blauw in. 

Na die zonnige ochtenduiken met nog veel meer moois uiteraard, naar een leuke middagduik. Maar de zon verdween, er was wat wind, het heeft flink geregend en we zaten onder een eilandje. We doken in wat het meest op zeer waterige erwtensoep leek. Ik verwachtte niets meer, de kleuren duiken onder. Je haalt je plezier uit wat er nog wel voorbijkomt, en het heerlijke driften. Maar Texan dook onder een rots en begon weer te rammelen. Eerst zagen we alleen diep weggedoken een haaiensnuit. Ik zwom om de rots heen en zag een stuk lijf en de achterkant van de kop. Die haaien zijn niet gek, die worden toch wat kriegel van het gefriemel om hen heen, en gaan verliggen. En toen lag hij (of zij) vol in het zicht. Verder nog kleinere roggen, een platworm en een flink aantal van dezelfde nudi’s, die hadden zeker ook jaarvergadering. Nu nog even zoeken welke soort.

Wat denkt u, zouden die laatste twee duiken morgenochtend nog dat zeepaardje brengen? Of komen er nog dolfijnen op bezoek? Je weet het maar nooit!

(de foto hieronder werd gemaakt door duikgids Ricki, die vanavond al zijn foto’s per airdrop op zijn smartphone ontving. Leve de techniek.)