De dag begon veelbelovend, er zijn altijd mensen die, door het vroege opstaan dat we allemaal doen, al rond vijf uur buiten zijn en de zonspopgang genieten, bij een eerste beker thee of koffie. Het einde van de pier is daar zeer geschikt voor, maar ook halverwege, waar een uitbouwtje is met drie ligstoelen, is niet verkeerd. Er was bewolking, maar daartussen was blauwe lucht. Toen we aan het ontbijt zaten, werd alles plotseling egaal grijs aan de horizon, en binnen minuten barste er een tropische bui met gerommel los. Het feit dat men snel de kre’s omlaag liet voor de eerste druppel viel beloofde heftige taferelen.

Nu is er weinig waar duikers meer een hekel aan hebben dan aan regen. We willen zon!

Persoonlijk vind ik zo’n bui altijd wel leuk, maar het doet niet veel goeds voor de toch al matige onderwater helderheid. Het was hevig en duurde een paar minuten. We wilden al een andere bestemming vragen voor deze dag, bijvoorbeeld een muckdive, waarbij het zicht minder belangrijk is. Maar volgens de manager zou het goed komen. En dat kwam het gelukkig.

We begonnen op Blue Magic. Een plek met behoorlijk wat stroom, maar dat belooft dan veel en grote vis. Toen we bij de punt van het plateau kwamen, werd de stroming te sterk voor oude vrouwtjes, de duikgids parkeerde mij op regelmatige afstanden. Mijn camera gaf aan dat de kaart vol was, dus ik hoefde me niet druk te maken om foto’s, zodat ik alle tijd had de aanwezige vis goed te bekijken. Tot de eerste haai zich aandiende die van rechtsachter in mijn beeld verscheen. Het zijn onderwater majestueuze beesten, ze glijden moedeloos door het water, tonaal aangepast aan hun omgeving en al miljoenen jaren voor niemand bang. Gelukkig waren het backtips, dus wij zijn ook niet bang voor hen. Een van de grotere exemplaren was overduidelijk zwanger, wat door de gids op duidelijk wijze werd aangegeven een hand voor je voorhoofd geeft haai aan, het gebaar voor dikke buik snappen we allemaal. 

Op de top was het zelfs voor de sterkste duikers te gortig, we kregen rifhaken om ons aan vast houden. Dan hang je daar lekker rustig en kun jij wat er om je heen gebeurt volgen met minimale inspanningen. Wel goed vasthouden, als je loslaat ben je zo snel niet meer terug. Er kwamen verschillende blacktips langs. Uiteindelijk moet je dan toch weer een keer terug. Maar ook toen waren de haaien niet op. We parkeerden onszelf nog even om te kijken naar eentje verderop toen er van de andere kant en wat kleiner exemplaar direct mijn kant opkwam, op enig moment stuurde hij recht op mij af, zodat de kleine gle pilot voor zijn bek goed te zien was. De haai sloeg rechts af, om een rots heen, ik keerde mij ome wachtte hem aan de andere kant op. De rugvin was aan de bovenzijde, in de zwarte tip van zijn naam, gescheurd, kennelijk al eens aan een haak blijven hangen. 

Beter kan het niet worden tijdens zo’n duik. Bij het bovenkomen hang je dan in het blauw, gewichtloos te wachten tot je drie minuten veiligheidstop om is.  Je vliegt, en je hoeft er niets voor te doen.

De tweede duik bracht minder spektakel, maar ook veel minder stroom, fraaie koraalgroepen, grote scholen sweetlips, kleine scholen trevallies.

De middag sloegen we over om een nachtduik op het huisrif te maken met gids. Een voor de boeken, om nooooit meer te herhalen. Het kan niet altijd meezitten.