Als ik zeg dat ik een schurfthekel heb aan kamerlid wilders en de club mensen die doen of ze lid zijn van zijn populistische en extreemrechtse partij (mijn mening), dan druk ik mij zacht uit. Dus ik deel met velen hier de mening dat het een schande is, wat er 22 november in Nederland is gebeurd. Een schande en een gevaar voor de democratie. De democratie waar zo hard voor gevochten, geleden en gestorven is, door de jaren heen.

Ik vind het dan ook onverteerbaar dat een fractiegenoot van kamerlid wilders nu de Kamer voorzit. Nog onverteerbaarder vind ik het dat zijn baas nu een essentiële rol speelt in de formatie en ons systeem van binnen op dreigt te blazen. Het is de reden waarom ik jaren geleden mijn partij van mijn stem onthield en mede de reden dat ik die partij uiteindelijk helemaal verliet.

Ik kon mij dus heel goed vinden in de voorstellen van mensen op sociale media, hier dus o.a., om de 4 mei herdenking door de NPO te boycotten. Want daar loopt dan zo’n PVV-er namens ons een krans te leggen bij ons monument.

Dat kan toch niet?

Maar het kan, het is gebeurd, en ik heb gekeken, toch gekeken.

Het was indrukwekkend, als elk jaar.

Zo hoort het ook. Je kunt van alles vinden van de PVV, de NPO, het comité, wie er wel en niet herdacht moeten worden. Maar dit is onze 4 mei. De Kamervoorzitter staat daar niet omdat het zo’n aardige man of vrouw is, maar staat daar uit hoofde van zijn of haar functie. Niets minder, niets meer.

Zo werkt onze democratie gelukkig, nog. Dus het zou heel gek zij als wij onze 4 mei viering zouden laten kapen door een tijdelijke voorbijganger in de politiek, al zit hij er al veel te lang naar mijn smaak. 

Hij gaat niet over mijn kijkgedrag, al zou hij dat nog zo graag willen.

Alle zorg, alle goed gekozen woorden, de muziek, de gezichten, de stilte op het plein, de vlag halfstok, de krans voor mijn omgekomen collega’s uit een ander tijdperk: het staat ergens voor. Iets sterkers dan zo’n zigzagpartij, iets sterkers dan verdeling, iets sterker dan haat.

Het staat voor onze democratie, onze vrijheid, en de offers die dat soms vraagt. Laten we oppassen dat we het niet alsnog uit onze handen laten vallen.