Vandaag doken we twee keer vanaf Lighthouse, een keer naar links, een keer naar rechts. Tussendoor een lange luie rustpauze. Dat gaf mij de kans te genieten van alles wat zich op deze vrije vrijdag op de boulevard afspeelde.

Dahab was ooit een vissers-bedoeienen plaatsje. Met de komst van het scubaduiken kwamen de duikhippies naar het plaatsje, en daarna volgde het ‘normale’ toerisme en de sterrenhotels aan de lagune. Er is de Flat White Coffee kiosk, het Nirvana Indiaas restaurant, The Eatery, het Seaweed Sushi tentje: geen trend wordt hier overgeslagen.

Volgens de manager van Circle Divers (uitstekend duikcentrum) heeft men de afgelopen jaren veel aan herstel en verbetering gedaan in de oudere gedeelten van Dahab. Nadeel is dat nu de huizenprijzen omhooggaan en er voor een huis wel eens een ton betaald wordt. Door een buitenlander uiteraard, de lokale bevolking kijkt wel uit.

Maar iets van die hippietijd, dat losse, is nog aanwezig in het stadje, en zeker in het centrum.

Op de boulevard zie je een afspiegeling van alle soorten bewoners en toeristen die er zijn. De snel geklede jongemannen, met spiegelende zonnebrillen, pakje sigaretten en telefoon in de hand. De opgeschoten jongeren in iets minder coole T-shirts. De families met kleine kinderen uit de regio, met en zonder hoofddoek, zeer gekleed of met blote buiken. De meisjes in mini-bikini’s, die rustig een half uurtje in de brandende zon een telefoongesprek voeren in zicht van iedereen. De duikers die hier een tafel betrekken, de kans krijgen hun spullen neer te zetten en in de pauze gebruik maken van het menu. Af en toe loopt er zelfs nog een oudere man in Jalabaya en zorgvuldig gevouwen Kafiya langs. De in traditionele geborduurde kleding geklede vrouwen zag ik nog niet.

Alle soorten watersport worden in Dahab beoefend, je kunt er windsurfen, kitesurfen, suppen, met een bananenboot gesleept worden of achter een speedboot aan een parachute hangen. Die boot uit de reclame, met die glijbaan? Als u daar zin in hebt, kan dat ook. Er zijn feestboten die rondjes varen, met een hoop muziek, er zijn boten met glazen bodems. Over de zwemmers had ik het al.

Maar waar vroeger de hippies het helemaal waren, is het nu de tribe van de freedivers. Ze komen van overal, ze wonen hier soms om les te geven, ze blijven hier hangen om les te krijgen. Ze zijn het ‘coolst’ van allemaal, dat is wel duidelijk. Met hun smalle lange vinnen in een bijpassende tas om de schouder, bij voorkeur een forse tribal op kuit of om de bovenarm, en lurkend aan een elektronische sigaret zijn ze de masters of the universe momenteel.

Maar de baby-koraalduiveltjes die wij zagen, de Red Sea walker die ik vond, een 50 meter vanaf de ingang, die prachtige zwartgespikkelde rog op 25 meter, die ons op 0 minuten bracht, die zien zij niet.