Je zult hier maar wonen in Dahab, naast de Golf van Aqaba. In de woestijn geen druppel, op wat bronnen en oases na, in de zee zeer zout water. De oorspronkelijke bewoners waren meesters in het hier overleven. Ze leefden van de visvangst, hielden hier en daar wat schapen of geiten, hadden fruit uit de oases, dadels uit de dadelpalmen en reden op kamelen.

Maar dat was vroeger, toen Dahab een klein gehucht was. Nu komt er in dit inmiddels kleine stadje met een paar duizend inwoners jaarlijks een invasie van toeristen. Die willen niet alleen zwemmen in de zee, maar ook in een helder zoet zwembad. Ze willen douchen in zoet water, hun handdoeken moeten dagelijks gewassen in zoet water, ze willen veilig drinkwater. En ze willen allemaal eten.

Dat eten komt dus van ver, wellicht dat er wat vis uit de buurt komt. Dat water maken sommige hotels zelf, op dat in de plastic flessen voor het drinkwater na.

Ook in Egypte heeft men oog voor milieu en duurzaamheid. Niet zoveel als we willen of als nodig is, maar daarin doen ze niet onder voor ons in Nederland en de rest van Europa, waar we veel meer mogelijkheden hebben, economisch, om er echt wat aan te doen. Maar ook hier worden pogingen ondernomen groen te gaan. Zonnepanelen op de daken van het Ecohotel, de vraag zo min mogelijk kleine flesjes te gebruiken, maar je eigen fles te vullen uit de grote container op het duikcentrum

Wellicht de meest nuttige boodschap die ik zag:
De oproep om je bord niet zo vol te scheppen dat je niet alles op zult kunnen eten. Alles wat op dat bord overblijft, wordt vernietigd. Wat overblijft op de buffetten gaat naar mensen in de gemeenschap die het goed kunnen gebruiken. Een win-win-situatie. Met de overdadig volle buffetten hier, met iedere denkbare soort eten, westers, oosters, glutenvrij, groenvoer, volop vlees, hoop ik van harte dat die boodschap door velen gehoord en nagevolgd wordt.

Maar zelf kon ik dus de kipsandwich niet op vanmiddag. Laat u niets wijsmaken, het had veel van een dubbele pizza.

Dat was dus tussen twee duiken in, op lage kussens onder een afdak aan het water. Met daarbij voor mij een potje bedoeïenen thee met suiker, en een Franse koffie (Turks met melk) voor mijn uitstekende duikgids Loeay. En een blikje cola voor het zoontje van chauffeur Sallaa, Hamed, die een dagje met pappa mee was.

Lekker lange luie duiken, waarbij ik op de eerste duik een zebramurene vond. Die zie je hier niet veel. Dat maakt zo’n duik alweer meer dan de moeite, maar de jonge zwart-witte snappers, de blauwgespikkelde rog, de jonge schorpioenvis, en iets eerder een ouder exemplaar. De luie puffer, de groene papegaaivis. Alleemaal weer heerlijk om te zien, in dat landschap van blokken koraal in het zand.