Sinds ik hier voor het eerst op vakantie was, in 2004, is er veel veranderd in toerisme, in het algemeen, in de situatie in de wereld en in dit land. Dat alles heeft zijn weerslag op de toerisme-industrie. Er zijn jaren geweest dat het vrijwel stil lag en hele steden uitgestorven leken hier aan de kust.

Waar de hotels in dit gebied met vier of vijf sterren voornamelijk bewoond werden door West-Europeanen zo rond de eeuwwisseling, ziet dat er nu heel anders uit. De val van de muur en de groeiende welvaart bracht de Russen, die zie je op dit moment veel minder, maar de borden in het Russisch staan er nog. Ik reed vanmiddag langs een hotel waar o.a. een Europese vlag hing, links daarvan een Oekraïense vlag, en rechts ervan een Russische. Op zijn kop, je kunt je licht vergissen. Nu zitten hier, zover ik dat kan zien, vooral mensen uit de regio. Egyptenaren, die met de auto uit Cairo zijn komen rijden, Israëliërs, geen idee of die rijden of vliegen. Saoedies, die vliegen. Nog wel wat Midden-Europeanen hier en daar, maar ik hoor in dit hotel geen enkele Nederlander, Engelsman of Duitser. Hetzelfde beeld in andere hotels, als ik mijn divebuddies mag geloven. Ook in het duikcentrum herkennen ze dat beeld. Vroeger veel Hollanders, nu missen ze ze.

Wat heel grappig was (onder het kopje, de wereld is een dorp): ik ontmoette een man die bevriend was met iemand die een boot heeft liggen in Aqaba. Dezelfde boot, de Harmattan, waarop ik eens, in 2010 wat dagen mee mocht om te duiken. Goede herinneringen aan. Zijn vriend belde hem op, en de arme man was stomverbaasd en heel eerlijk toen hij mij op facetime kreeg. Dus hij had geen idee wie ik was. Maar ik wel wie hij was.

Maar wat er niet veranderd is: de toetjesbuffetten. Er komt geen eind aan. En ook niet aan het saladebuffet, de broodbar, de lange rij met groente en tajines, de grill in de tuin.

En ik zou het niet al te veel over duiken hebben. Dus ik bespaar u de twee heerlijke langzame diepe duiken op Blue Hole en Canyons, vrij, rustig, met veel vis, en veel zen. Mijn buddy had 900 duiken, veel in droogpak in de UK.
Ik zeg hier dus ook niets over de poetsvis die je tanden komt schoonmaken als je je regulator uit de mond neemt. Ik laat de foto aan mijn tandarts zien. En toen ik doorzwom beet hij me drie keer in mijn lip, boos dat ik hem niet binnenliet zeker.
En ik zal u ook niet vermoeien met die grote troep koraalduivels die hier rond een blok cirkelden, omgeven door oranje vlagbaarsjes, onder prachtig zonlicht op een meter of tien. Of dat schattige kleine rood met witte stippen-zeesterretje. U weet niet wat u mist.

Op de foto: de helft van de toetjes, het fruitbuffet staat daar dan weer naast.