De reis is de bestemming, hoor je wel eens. Dat is niet alleen waar, maar ook een goede overlevingsstrategie als je een toch lange dag onderweg bent.

Het vliegtuig was vol. Ik weet niet hoe oud de oudste passagier was, maar de jongste was nog geen vier weken oud, leek mij. Er waren dus heel veel kleine kinderen aan boord, in alle soorten en maten. En de kleine die een rij voor ons zat had ergens last van. Oren, buik, geen idee. Maar die was dus niet gelukkig.

Gelukkig zat ik naast twee heel aardige tienermeiden met gevoel voor humor. Aan de andere kant van het gangpad zat de rest van de familie, het was leuk gezelschap. Mijn eigen mueslibollen smaakten uitstekend. We vlogen niet erg hoog, en de meiden hielden ons op de hoogte van wat ze zagen, en af en toe kwam er een foto door.

Ik had een goede dwarsligger (Musch, Jean-Marc van Tol) en een nieuw Japans puzzelboekje, dus dan mis je de film aan boord niet. In Hurgadah was het 37 graden, we hebben daar even gestaan om passagiers uit en weer in te laden. Af en toe stond de deur even open. Het stukje naar Sharm is dan een korte 20 minuten.

De paspoortcontrole was grondig, voor iedereen die voor mij stond. Geen idee waarom, ik zelf was er zo door. Er was iemand met een bordje met mijn naam erop vóór en er stond er een te wachten na de formaliteiten. Mijn flightbag hoefde niet weer open, hoewel men niets begreep van het scanbeeld. Gelukkig geloofde de controleur mij. Er stond een prima gekoeld busje op mij te wachten, buiten de aankomsthal herkende ik het ook weer, er wordt ook hier voortdurend gebouwd en vernieuwd.

En toen waren daar weer de scherpe rode bergen van de Sinaïwoestijn. Wat was ik blij die weer te zien. Nog steeds de bedoeïenendorpjes overal, sommigen georganiseerd, anderen door de bewoners bij elkaar geraapt. Met 140 km per uur, op de linker rijbaan, de tegenligger op de verkeerde weghelft en de waaghalzerige jongemannen ontwijkend, en remmend in de bochten tot 120 kwamen we in Dahab.

Er werd gebeld, er werden aanwijzingen gevraagd, we moesten naar links, dan zouden we bij mijn hotel komen. Op een soort van weg, tussen wat verlaten hotels in, stond een hotel inderdaad. En hoewel ik mij had voorgenomen op alles voorbereid te zijn en mijn verwachtingen niet te hoog te stellen, vermoedde ik toch dat een gesprek met mijn reisorganisatie nodig zou zijn om iets anders te zoeken waar ik het wel veertien dagen uit zou houden.

Maar dat was dus niet mijn hotel. Ik was blij, mijn begeleiders waren blij. We hadden rechtsaf gemoeten, en niet linksaf. Dus nu zit ik hier in een uitstekend resort. Veel groen, bomen, palmen, een restaurant met een binnen- en een buitengedeelte. Ik heb mijn favoriete buitentafeltje al ontdekt. Uitzicht op de lagune, de bergen rechts, een schitterende vlammende zonsondergang. Lichtjes over de baai. Een strand op steenworp afstand.

En terwijl de wolken hun kleur verliezen en de hemel tot nachtblauw verkleurt kan ik alleen maar denken: wat ben ik blij. Wat ben ik blij.