Als we koud, nat en akelig niet meerekenen, was vandaag de eerste duikdag in warm tropisch blauw en zeer zout water sinds 2018. Ik had me op alles voorbereid, maar het was of ik nooit weg was geweest.

Een enthousiaste jonge divemaster, die de tijd nam voor zijn duikvoorbereiding, alle oefeningen langsging en zeer duidelijk alles uitlegde. Daarna te water halverwege de ochtend, op het huisrif. Alle oefeningen als een eitje, behalve het overnemen van zijn second stage. Ik heb lang niet zo’n grote mond als iedereen denkt, dus dat was nog proppen daar onderwater. En dan niet in de lach schieten.

Daarna een zeer relaxte duik, waarin alle oude vriendjes voorbijkwamen, groot en klein. Zelfs een hammerhead en babyolifant ontbraken niet. Men is zeer creatief geweest met het aanleggen van wat kunstmatige rifjes in de lagune. De buoancy was prima, het luchtgebruik was boven verwachting goed. Na ruim 80 minuten en met nog 100 bar in de fles kwamen we allebei boven. Het is dat de duikgids in zijn rashguard het fris kreeg, anders waren we daar nu nog. Onderwijl ging mij het Beatlesliedje door het hoofd: I’d like to be, under the Sea, in an Octopusses Garden in the shade.

Pauze onder het afdakje van de club, en op naar LIghthouse. Waar wij ons midden op straat omkleedden voor onze volgende, nu echte duik, tot 30 meter.

En wat een duik, mensen. Een van de leukste, mooiste, slimste dieren die je tegen kunt komen onderwater is een inktvis, wellicht mijn favoriete onderwaterwezen. Met iedere vorm van inktvis ben ik blij. De grote octopus is de topfavoriet. En als ze dan iets bijzonders doen, zoals jagen, van uiterlijk veranderen, zich afdekken met schelpen om te verdwijnen, dubbel blij.

Dus vanmiddag grensde onze vreugde aan hondsdolheid toen we drie (3!) volwassen octopussen zagen op een koraalbult. Al snel was duidelijk wat er aan de hand was. Er werd hier flink het hof gemaakt, en het tweede mannetje werd verjaagd, die zagen we niet meer terug.

Het winnende mannetje, glad en grijs, in uiterlijk en gedrag, had een arm van het vrouwtje, bruin/wit en stekelig, vast en liet haar niet meer los. Zij stribbelde niet tegen en krulde de andere zeven armen op. Je hoorde hem zeggen: kom, laten we een beetje privé gaan zitten, ik heb hier dichtbij een leuk appartementje. En zij voor de vorm: nou, dat weet ik nog niet hoor, je gaat wel erg snel.

Het was dat we al een tijdje op de vijftig bar zaten en bijna een uur onderwater, en nog een safetystop te goed hadden, anders waren we daar nu nog. Maar dan hadden we de jeugdige torpedoray, twee pyama slugs en de reuzen-schorpioenvis gemist. En dat was dan dag 1.

De troep kinderen die hier in de Sultan bar als onderdeel van het animatieprogramma klappend en zingend voorbij gaat op het liedje babyshark, kan niet blijer zijn dan wij vanmiddag waren. We zouden nu kunnen stoppen met duiken, zo mooi.

Maar dat doen we dus niet. Morgen weer!

(Zonder camera gedoken, dus u moet het doen met de foto van de waterbakken in de Circle club)